Weer op zee, en een verhaal !!!

Hallo allemaal, daar ben ik weer.

Ik weet het is even geleden, maar ik heb gewoon geen tijd gehad om wat te schrijven.
De werktijden die ik nu heb, en het schoolwerk dat ik moet maken zijn daar de reden van, ook is het zo dat als ik klaar ben met werken, gewoon in slaap val.
Na de Neptune ceremonie, zijn we aangekomen bij de Cook Islands, het was een mooi eiland, ik heb er niet heel veel van kunnen zien want het was slecht weer, hopen maar dat het de volgende keer beter is.
Na de Cook Islands, zijn we naar Frans Polynesië gevaren, in de eerste haven Raiatea bleven we liggen van 8 tot 6, vanaf hier konden we Bora Bora al zien liggen, dit was zo’n twee uur varen.
Om een uur of acht in de avond zijn we voor anker gegaan in de baai, we hadden dus een overnight in Bora Bora, helemaal geweldig!!!
Ik had de avond wacht op de brug van 8 tot 12 , vlak na aankomst kwam ik op wacht.
Met een aantal cadetten hadden we al het plan een paar tassen vol te laden met drank, de tender in te gaan en een strand op te zoeken.
Die avond was er ook een crew barbecue op de boeg, er was toch niet veel aan de gang boven dus de officier waarmee ik wacht liep stuurde me regelmatig naar beneden om eten te halen.
Eigenlijk wilde ik met de rest van de cadetten om een uur of elf de wal op, mijn wacht duurde tot half 1.
Ik kreeg een telefoontje op de brug, ik vroeg of ik de wal op mocht en dat was het.
Ik werd meer of meer van de brug gestuurd om de wal op te gaan.
Aangekomen op het eiland, konden we geen strand vinden wel een of andere strekdam waar je kon liggen.
Het was een leuke nacht, we hebben nog wat gezwommen om een uur of twee in de ochtend.
Rond een uur of drie in de ochtend waren we weer terug op het schip.
Ik had mezelf met andere cadetten en bemanningsleden opgegeven voor een crew tour, snorkelen met haaien en roggen.
Toen ik in de ochtend naar buiten keek, zag ik Bora Bora voor het eerst tijdens daglicht en het was waanzinnig, dit is echt de mooiste plaats waar ik ooit geweest ben.
Met een hele groep bemanning zijn we aan boord gegaan van een of ander bootje met muziek en drank.
Het snorkelen begon met pijlstaart roggen en een koraal rif, er waren mensen bij met onderwater camera’s dus dat was helemaal gaaf.
Later op de middag zijn we naar dieper water verhuisd en zijn we met rifhaaien gaan zwemmen van ongeveer 3 meter lang.
Ik sprong het water in, nog zonder snorkel om gewoon even te zwemmen, ik had nog geen haaien gezien vanaf de boot, dus waarom niet.
Toen zette ik mijn duikbril op en schrok me eigen helemaal de tyfus die beesten zaten echt overal en zwommen zo op je af.
Het was even schrikken, maar zo ongelooflijk mooi, ik keek mijn ogen uit, en heb veel foto’s gemaakt.
Aan het eind van de middag zijn we nog naar een klein eilandje gegaan, hebben we wat op het strand gelegen en wat gegeten waarna we weer terug naar het schip zijn gegaan.
Het was de beste dag van mijn hele stage tot nu toe.
Later op de avond, ben ik weer op wacht gekomen ben ik nog even naar de bar gegaan en in slaap gevallen.
Na Bora Bora, zijn we doorgevaren naar Tahiti, hier komen we s’ochtends aan en blijven dan liggen tot de volgende ochtend vijf uur.
Je kan dus nog bijna de hele nacht uit gaan, overdag heb ik niet veel gezien van Tahiti, het weer was erg slecht, ik heb de benodigde werkzaamheden aan de tenders en reddingsboten uitgevoerd, ben op wacht gekomen en na mijn wacht ben ik nog met een aantal bemanningsleden uitgegaan naar een club gemaand Paradise.
Het is leuk om uit te gaan in Frans Polynesië, maar het is ongelooflijk duur, als je wat wil drinken, doe je dat eerst op het schip, dan hoef je niet zoveel aan de wal te kopen, acht dollar voor een biertje is namelijk niet zo leuk meer.
In Tahiti lagen we naast een of ander super jacht van een Multi miljonair, er werd geregeld dat we aan boord konden kijken, ook dit was echt bizar, het duurste van het duurste, en dan hebben we nog niet eens alles gezien want er was een hoop ingepakt tegen de zon en regen.
Later op de dag heeft de bemanning van dat jacht nog een rondleiding gehad bij ons aan boord, ook zij keken hun ogen uit, alles was natuurlijk zo veel groter.
We zijn vertrokken uit Tahiti met als bestemming Rangiroa het laatste eiland van Frans Polynesië op deze cruise.
Dit is eigenlijk een kleinere versie van Bora Bora, ook waanzinnig mooi dus.
Het schip lag weer voor anker in de baai, en aangezien ik in livesaving zit, zat ik weer de hele dag op de tender, helemaal gaaf.
In mijn takenboek staat dat ik een reddingsboot moet bemannen en besturen, al een aantal keren had ik een reddingboot bemand, maar nog niet zelf gevaren.
Cadetten mogen de tenders en reddingsboten varen indien er geen passagiers aan boord zijn.
Later in de middag komen de passagiers terug van de wal, de tenders varen dus leeg weg van het schip en komen vol weer terug.
Er waren dus mogelijkheden om de tender te varen, het was niet de makkelijkste haven, maar ik mocht het toch proberen.
De tender werd gevaren door een kwartiermeester, met deze kwartiermeester zat ik s’avonds ook op wacht.
Ik had mazzel want het was op een bepaald moment zo rustig dat de tenders leeg van het schip en van de wal weg gingen.
Ik kon dus aankomst en vertrek in de haven en vanaf het tender platform oefenen.
De eerste keer was het natuurlijk wel even wennen, het zijn boten van twaalf meter, zonder boeg en hekschroeven, wel hebben ze twee motoren op twee assen, dat is wel weer goed te gebruiken.
Het vertrek uit het haventje en aankomst bij de Rotterdam waren het moeilijkst, bij vertrek uit het haventje moest de tender zo goed als om zijn as draaien, aan de ene kant een kade en aan de andere een rif, ook was er altijd nog wel een andere tender die aankwam of weg ging.
Met aankomst bij het schip moest je met een ruime bocht aan komen varen en dan zorgen dat wanneer de draai klaar was je recht voor het tenderplatform lag, de wind en stroming kwamen opzetten, in het begin mocht ik dit nog niet doen.
Later na een paar keer het haventje geoefend te hebben, mocht ik alles doen, aankomst en vertrek in het haventje en vanaf de Rotterdam.
Wel begonnen er passagiers te komen, ik dacht dus dat ik moest stoppen, dat hoefde tot mijn verbazing niet, het ging goed dus ik mocht van de kwartiermeester met passagiers gaan varen.
Toen het echt heel druk begon te worden en de kapitein samen met de chief officer het vanaf de brugvleugel in de gaten zijn gaan houden, heeft de kwartiermeester het weer overgenomen.
Ik ben weliswaar niet echt de wal op geweest maar het was een gave dag, op het einde heb ik nog geholpen met de tenders aan boord te halen, thuisbrengen zoals we dat noemen.
Na Moorea zijn we door gevaren naar Rangiroa het laatste eiland van Frans Polynesië dit is een klein tropisch eilandje waar niet heel veel te doen is.
Ik ben na de dagwerkzaamheden aan de reddingsboten, de wal op gegaan, mijn mentor, een aantal andere officieren en een andere cadet waren hier ook.
We hebben hier nog zo’n twee uur lekker op het strand gelegen en gezwommen, er lag nog een of ander ponton waar we vanaf gesprongen zijn, aan het eind van de middag waren we weer terug aan boord.
De laatste Haven op deze cruise is Nuku Hiva, dit is eigenlijk gewoon een grote enorme rots waar wat mensen wonen, ik ben hier ook niet de wal op gegaan.
Ik was bezig met wat werk, na een tijdje kwam ik de brug op, en kreeg ineens te horen dat een van de cadetten zijn vingers bijna verloren is tijdens het meren van de tender.
Hij had zijn vingers door de lus van de stalen trossen gehaald om de tros te beleggen om de bolder, toen de tros vast zat en hij zijn hand weg wilde halen, maakte de tender een haal, zijn vingers werden dus bijna van zijn hand gesneden door de tros.
Zijn nagels lagen eraf, het was nog maar de vraag of hij zijn vingers ooit nog normaal zou kunnen gebruiken, hij moest van boord af en zat dus even vast op Nuku Hiva, hij is naar een ziekenhuis in Tahiti gevlogen, in San Diego is hij toch weer aan boord gekomen, dit was iets meer dan een week na het ongeluk, wonder boven wonder zullen zijn vingers weer helemaal genezen, voor ons was het weer even een waarschuwing met hoe voorzichtig we moeten zijn, we doen immers hetzelfde werk.
De zes dagen op zee naar San Diego zijn rustig verlopen, normaal gewerkt, er is niet veel bijzonders gebeurd.


Ik ga weer verder, de groeten aan iedereen en tot snel.